Nog maar een paar weken te gaan!
Blijf op de hoogte en volg Mireille
23 April 2015 | Tanzania, Muleba
We zitten alweer op de helft van ons avontuur. Nog een aantal weken zijn we te vinden in Rubya. We vermaken ons nog prima en doen nog altijd veel indrukken op. Bij het Rubya hospital zit ook een nursing school. De opleiding voor een certificaat duurt 2 jaar en voor een diploma is het 3 jaar. De studenten zaten in hun theoretische fase tot afgelopen maandag. Deze maandag kwam de overstroming van studenten op de afdeling. Er lopen wel 6 studenten rond op de afdeling tijdens een dienst. Ergens is het heel leuk dat ze er zijn want je kunt ze dingen leren. Ze zijn ook erg leergierig dus ze vragen ook veel. Alleen het jammere is dat ik het nu nog minder druk heb, en ik hou zo van drukte haha! Er lopen veel studenten rond op de afdeling in één dienst en er zijn maar 2 mensen van het vaste personeel. Het is niet als in Nederland dat iedereen zijn eigen stagebegeleider heeft. Soms krijg ik het idee dat de studenten niet altijd weten wat ze doen. Dan zie ik iets gebeuren en dan kan ik het niet laten om toch even een tip aan ze te geven. Er was een student die een wond had schoongemaakt en met de vieze handschoenen alles ging opruimen en terug zetten. Toch even advies gegeven dat hij misschien de handschoenen eerst uit moet doen voordat hij begint aan het opruimen.
Vorige week wel een heftige dag gehad. Kinderen vanaf 12 jaar komen niet meer op de kinderafdeling maar op de male of female afdeling. Ik had een kindje van 15 jaar op mijn afdeling liggen, dit was de derde opnamedag. Het kind leek geen 15 jaar en woog ook maar 22kg. Hij was erg ondervoed en na een lumbale punctie kwam er uit dat hij meningitis had. Daarbij had hij nog een opgezwollen oog wat ontstoken was. Het kind was erg ziek. Zoals gewoonlijk de doktersronde gedaan in de ochtend. Begin van de middag was ik bezig samen met de nurse op de zaal waar het kind lag. Op een gegeven moment komt de moeder naar de nurse toe en zegt iets in het Swahili. Vervolgens gaat de nurse aan de pols van het kind voelen. Ik dacht al dat het niet goed zou zijn want het kind zag er levenloos uit, ik vroeg of het kind dood was en de nurse antwoorde met ja. Voordat ik het wist liep ik naar voren over de afdeling richting het kantoor waar gelukkig Anouk en Peter stonden. Samen met hun me terug naar het kind gehaast. Na het kind te onderzocht te hebben zijn Anouk en Peter begonnen met reanimeren want het kind voelde ook nog steeds erg warm aan. Ondertussen was ik naar de kraamafdeling gerent voor een uitzuigapparaat. Ik zei dat ik het apparaat snel nodig had en ook de reden nog genoemd maar op slakkentempo werd het apparaat gepakt, super frustrerend dus. Op een gegeven moment heb ik met Anouk gewisseld en moest ik reanimeren. Anouk en Peter waren bezig met beademen met een apparaat en uitzuigen, zo hebben we elkaar afgewisseld gedurende een halfuur. Na het halfuur zijn we opgehouden met reanimeren, het kindje had het niet gered. Dit maakte wel even diepe indruk omdat ik nu zelf voor het eerst moest reanimeren en het was ook een kind. De adrenaline tijdens de situaties gierde door me lichaam heen. Nadat we waren gestopt kwam er ook een lichte frustratie. Dit komt omdat we niet al het juiste materiaal bij de hand hadden. De kap voor op de mond voor de beademing had niet de juiste maat, uitzuigapparaat moest van de kraamafdeling komen wat ook niet echt opschoot. De nurse vroeg ook amper of hij iets voor ons kon doen of moest halen. Dit was allemaal een beetje frustrerend. Maar we hebben ons best gedaan en meer konden we niet doen. Als het kindje uit de reanimatie was gekomen dan hadden we ook nog maar moeten afwachten of het daarna goed zou gaan. Normaal beginnen ze hier nooit te reanimeren omdat ze gewoonweg niet de juiste materialen hebben en ze kunnen ook niet zoveel, er is geen ic afdeling net als in Nederland. Wanneer iemand geen pols en ademhaling meer heeft is diegene dood en dan leggen ze een laken over het lichaam. De dokter komt dan nog om het te bevestigen en dan neemt de familie het lichaam vaak mee naar huis. Het gaat dus wel even anders dan in Nederland. Wanneer iemand de code ervoor heeft wordt vaak alles nog uit de kast getrokken en voordat je het weet staat in het ziekenhuis het ic team klaar om het over te nemen. Totaal andere wereld.
Nu nog even wat andere dingen, is misschien wat plezieriger om te lezen haha. We zijn woensdagmiddag naar school geweest. We hebben een class bijgewoond samen met de student nurses. Het onderwerp was midwifery, wat moet je doen wanneer een baby geboren wordt maar niet ademhaalt. Het was erg interessant om mee te maken hoe hier de lessen gaan. Het begon lekker op zijn Afrikaans want het zou om 4 uur beginnen maar het werd toch half 5. Toen we half 5 in de les zaten liepen de studenten nog de les in tot ongeveer 5 uur. De leraar had een powerpoint presentatie voorbereid en tijdens de les zat er ook nog een stukje praktijk in.
Terugkomend op een vraag die ik in de reacties heb gelezen. Overleggen met de arts kan hier prima. Alleen het nadeel is dat niet alle artsen even deskundig zijn. Zo is er een arts op mijn afdeling die regelmatig continue treatment opschrijft terwijl je bij die patiënt toch wel wat acties zou kunnen ondernemen. De arts schrijft ook snel iets op als ik wat vertel of mijn gedachtes hardop aangeef. Een voorbeeld; er was een patiënt met veel abdominale pijn, kon niks eten want braakte alles weer uit en hij had diarree. Misschien een ileus zei ik? De diagnose dat de arts opschreef was ileus. Toen dacht ik al dat ik moest uitkijken met wat ik af en toe zeg. Zo ook een oudere man die tremoren had. Ik vertelde dat we in Nederland veel de ziekte van Parkinson hebben onder ouderen en dat een symptoom daarvan trillen is. De arts schreef als diagnose; Parkinson disease. Voortaan ben ik op mijn hoede met wat ik zeg omdat ik natuurlijk geen diagnose wil en kan stellen. Ik kan observeren, meedenken etc. Maar diagnoses stellen is iets voor de arts, ik let dus goed op wat ik wel en niet kan zeggen tegen de arts die op deze afdeling zit.
Verder in de aankomende weken willen we nog graag een keer mee met de mobile clinic. We zullen ook nog proberen bij een gewone bevalling aanwezig te zijn. Anouk gaat naar die afdeling over 2 weken ongeveer, dus kan ze ons mooi een seintje geven wanneer een vrouw op het punt staat om te bevallen.
Dit weekend gaan we naar Rubundo island met Anouk, Peter en een student uit Sengerema, waar we ook mee waren in Mwanza. Maandag ga ik mijn tienerjaren verlaten haha, we hebben de kaarsjes al gescoord. Alleen geen taart ben ik bang dus dat zullen we op een andere creatieve manier gaan oplossen. Nog een aantal weken in Rubya en dan gaan we nog even genieten van onze welverdiende vakantie. Het plan is om naar Moshi te gaan naar de andere twee studenten van school. De bedoeling is om op safari te gaan met zijn vieren. Misschien kunnen Maaike en ik die week ook nog een kijkje nemen in dat ziekenhuis, lijkt me interessant want dat is een veel groter ziekenhuis dan het Rubya hospital. Verder zullen we nog wat leuke dingen doen in de omgeving daar en vertrekken we nog voor een week naar Zanzibar.
Voordat ik het weet zit ik weer in het vliegtuig richting Nederland! Ook wel weer fijn om iedereen dan te zien.
Nou tot snel!
Vorige week wel een heftige dag gehad. Kinderen vanaf 12 jaar komen niet meer op de kinderafdeling maar op de male of female afdeling. Ik had een kindje van 15 jaar op mijn afdeling liggen, dit was de derde opnamedag. Het kind leek geen 15 jaar en woog ook maar 22kg. Hij was erg ondervoed en na een lumbale punctie kwam er uit dat hij meningitis had. Daarbij had hij nog een opgezwollen oog wat ontstoken was. Het kind was erg ziek. Zoals gewoonlijk de doktersronde gedaan in de ochtend. Begin van de middag was ik bezig samen met de nurse op de zaal waar het kind lag. Op een gegeven moment komt de moeder naar de nurse toe en zegt iets in het Swahili. Vervolgens gaat de nurse aan de pols van het kind voelen. Ik dacht al dat het niet goed zou zijn want het kind zag er levenloos uit, ik vroeg of het kind dood was en de nurse antwoorde met ja. Voordat ik het wist liep ik naar voren over de afdeling richting het kantoor waar gelukkig Anouk en Peter stonden. Samen met hun me terug naar het kind gehaast. Na het kind te onderzocht te hebben zijn Anouk en Peter begonnen met reanimeren want het kind voelde ook nog steeds erg warm aan. Ondertussen was ik naar de kraamafdeling gerent voor een uitzuigapparaat. Ik zei dat ik het apparaat snel nodig had en ook de reden nog genoemd maar op slakkentempo werd het apparaat gepakt, super frustrerend dus. Op een gegeven moment heb ik met Anouk gewisseld en moest ik reanimeren. Anouk en Peter waren bezig met beademen met een apparaat en uitzuigen, zo hebben we elkaar afgewisseld gedurende een halfuur. Na het halfuur zijn we opgehouden met reanimeren, het kindje had het niet gered. Dit maakte wel even diepe indruk omdat ik nu zelf voor het eerst moest reanimeren en het was ook een kind. De adrenaline tijdens de situaties gierde door me lichaam heen. Nadat we waren gestopt kwam er ook een lichte frustratie. Dit komt omdat we niet al het juiste materiaal bij de hand hadden. De kap voor op de mond voor de beademing had niet de juiste maat, uitzuigapparaat moest van de kraamafdeling komen wat ook niet echt opschoot. De nurse vroeg ook amper of hij iets voor ons kon doen of moest halen. Dit was allemaal een beetje frustrerend. Maar we hebben ons best gedaan en meer konden we niet doen. Als het kindje uit de reanimatie was gekomen dan hadden we ook nog maar moeten afwachten of het daarna goed zou gaan. Normaal beginnen ze hier nooit te reanimeren omdat ze gewoonweg niet de juiste materialen hebben en ze kunnen ook niet zoveel, er is geen ic afdeling net als in Nederland. Wanneer iemand geen pols en ademhaling meer heeft is diegene dood en dan leggen ze een laken over het lichaam. De dokter komt dan nog om het te bevestigen en dan neemt de familie het lichaam vaak mee naar huis. Het gaat dus wel even anders dan in Nederland. Wanneer iemand de code ervoor heeft wordt vaak alles nog uit de kast getrokken en voordat je het weet staat in het ziekenhuis het ic team klaar om het over te nemen. Totaal andere wereld.
Nu nog even wat andere dingen, is misschien wat plezieriger om te lezen haha. We zijn woensdagmiddag naar school geweest. We hebben een class bijgewoond samen met de student nurses. Het onderwerp was midwifery, wat moet je doen wanneer een baby geboren wordt maar niet ademhaalt. Het was erg interessant om mee te maken hoe hier de lessen gaan. Het begon lekker op zijn Afrikaans want het zou om 4 uur beginnen maar het werd toch half 5. Toen we half 5 in de les zaten liepen de studenten nog de les in tot ongeveer 5 uur. De leraar had een powerpoint presentatie voorbereid en tijdens de les zat er ook nog een stukje praktijk in.
Terugkomend op een vraag die ik in de reacties heb gelezen. Overleggen met de arts kan hier prima. Alleen het nadeel is dat niet alle artsen even deskundig zijn. Zo is er een arts op mijn afdeling die regelmatig continue treatment opschrijft terwijl je bij die patiënt toch wel wat acties zou kunnen ondernemen. De arts schrijft ook snel iets op als ik wat vertel of mijn gedachtes hardop aangeef. Een voorbeeld; er was een patiënt met veel abdominale pijn, kon niks eten want braakte alles weer uit en hij had diarree. Misschien een ileus zei ik? De diagnose dat de arts opschreef was ileus. Toen dacht ik al dat ik moest uitkijken met wat ik af en toe zeg. Zo ook een oudere man die tremoren had. Ik vertelde dat we in Nederland veel de ziekte van Parkinson hebben onder ouderen en dat een symptoom daarvan trillen is. De arts schreef als diagnose; Parkinson disease. Voortaan ben ik op mijn hoede met wat ik zeg omdat ik natuurlijk geen diagnose wil en kan stellen. Ik kan observeren, meedenken etc. Maar diagnoses stellen is iets voor de arts, ik let dus goed op wat ik wel en niet kan zeggen tegen de arts die op deze afdeling zit.
Verder in de aankomende weken willen we nog graag een keer mee met de mobile clinic. We zullen ook nog proberen bij een gewone bevalling aanwezig te zijn. Anouk gaat naar die afdeling over 2 weken ongeveer, dus kan ze ons mooi een seintje geven wanneer een vrouw op het punt staat om te bevallen.
Dit weekend gaan we naar Rubundo island met Anouk, Peter en een student uit Sengerema, waar we ook mee waren in Mwanza. Maandag ga ik mijn tienerjaren verlaten haha, we hebben de kaarsjes al gescoord. Alleen geen taart ben ik bang dus dat zullen we op een andere creatieve manier gaan oplossen. Nog een aantal weken in Rubya en dan gaan we nog even genieten van onze welverdiende vakantie. Het plan is om naar Moshi te gaan naar de andere twee studenten van school. De bedoeling is om op safari te gaan met zijn vieren. Misschien kunnen Maaike en ik die week ook nog een kijkje nemen in dat ziekenhuis, lijkt me interessant want dat is een veel groter ziekenhuis dan het Rubya hospital. Verder zullen we nog wat leuke dingen doen in de omgeving daar en vertrekken we nog voor een week naar Zanzibar.
Voordat ik het weet zit ik weer in het vliegtuig richting Nederland! Ook wel weer fijn om iedereen dan te zien.
Nou tot snel!
-
23 April 2015 - 14:55
Pier:
He Mirtje,
Super leuk stukje weer!
Vandaag nog 45 dagen, morgen is de reis op de helft en kan voor ons(het thuisfront) het aftellen beginnen.
Good luck muzungu!
kusjes,
Pier -
23 April 2015 - 16:51
Eljo:
Hey Mireille
Weer een mooi reisverslag van je bestaan daar in Tanzania. Je maakt heel wat mee en begrijp dat bepaalde dingen heel frustrerend zijn, maar zoals je zegt je doet wat je kunt met de middelen die je hebt. Je hebt het misschien minder druk, maar je kunt wel de studenten begeleiden, want als ik dat zo lees hebben ze dat daar niet echt zoals je hier gewend bent. Hoop dat de dingen die je nog graag wilt ook gebeuren en alle plannen gaan slagen. Nog veel succ6 en tot je volgende reisverslag!
Groetsies x moi -
23 April 2015 - 17:22
Annemieke:
Hallo Mireille,
Ja het is soms echt wel frustrerend wat je meemaakt in ziekenhuizen in Afrika. Jullie zullen met elkaar vast ook wel die ervaringen goed bespreken. Wat betreft de artsen die soms gewoon aannemen wat jij zegt, heeft natuurlijk ook te maken met het feit dat ze denken dat jij uit een rijk land komt waar iedereen heel goed opgeleid is. Verstandig dat je je nu afzijdig houdt m.b.t. diagnostiseren.
Wat een goed plan om met zin 4en op safari te gaan. Lijkt me erg leuk voor jullie allen. Denken jullie er wel even aan dat Nynke en Marije eerst toestemming vragen bij KCMC voordat jullie dat ziekenhuis gaan bekijken?
Geniet van jullie stage en de vrije tijd die nog rest.
Groet Annemieke
-
23 April 2015 - 17:24
Annemieke:
p.s. goed opgeleid ben je natuurlijk ook weer wel !! ;-) -
23 April 2015 - 19:17
Rixt:
Poeh heftig verhaal haar Mireille,
Geniet nog even van je laatste weekjes lieverd!
xxx -
23 April 2015 - 23:01
Diana:
Toppertje ben je! -
26 April 2015 - 14:31
Oma:
Hallo Mireille.
Als ik de reacties lees is Pier al aan het aftellen.
Nou ik ook hoor.Maar wat prachtig dat jullie nog naar Zanzibar gaan.
Ik word wel een beetje jalours op jou.
Ik ga morgen {koningsdag } met een vriendin naar Leeuwarden,
en kan ik niet in Bolsward zijn om je op skipe te zien.
Daarom nu van harte gefeliciteerd met je verjaardag.
Wel heel apart dat je dat nu in Tanzania gaat vieren.
Ik wens jullie morgen een bijzondere dag {zonder taart}
Heel veel liefs van Oma. -
30 April 2015 - 11:15
Ilse:
Mooie verhalen hoor Mireille!
Heerlijk naar Zanzibar, je kunt daar ook heel goed kiteboarden ;)
Succes nog en take care! Liefs, Ilse -
03 Mei 2015 - 12:32
Oma:
Hallo Mireille.
Ik zag op de deurmat een brief uit het buitenland liggen,
en dacht wat leuk van een vriendin uit CANADA.
Maar toen zag ik postzegels uit Tanzania.
Wat een verrassing en wat een mooie kaart Heel erg leuk.
Wat een verrassing en wat een mooie kaart. Heel erg leuk.
Mir nog mooie weken en groeten aan Maaike.
Liefs Oma
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
